Αστρικα πτωματα

Ο Κλαυδιος υπογραφει με το ονομα της Αγαπημενης του: Almagesti...Ειναι νυχτα. Στεκεται στο παραθυρο γυμνος με το σωμα του να λαμπυριζει στις αποχρωσεις του φεγγαριου. Ειναι πανσεληνος και η διαθεση του εδω και πολλες εβδομαδες ειναι βαθια διαταραγμενη. Του λειπει η Αλμαγεστη. Την θυμαται στο παραθυρο την ωρα που ξημερωνε: Τα πορτοκαλι κοραλλενια μαλλια της ειναι πιασμενα σε δυο κοτσους δεξια και αριστερα. Το λευκο της δερμα φωτιζεται απο το γλυκο ημιφος της αυγης. Φοραει κατι σαν κιμονο σε σκουρο μπλε χρωμα με γαλαζια μανικια. Επανω του μοιαζουν να ειναι κεντημενα με χρυση κλωστη ακατανοητα μοτιβα.Τον κοιταζει με τα μελια της ματια και πλησιαζει το τραπεζι με τα αντικειμενα. Εκεινο βρισκεται μπροστα της.Το πιανει στα δυο της χερια και το σηκωνει ψηλα στο φως χαμογελωντας. Εκεινο της αντιγυριζει μια λαμψη σαν ιριδιζον ευχαριστω. Τωρα ο Κλαυδιος ειναι μονος του στο δωματιο και η Αλμαγεστη σε καποια χωρα της Ανατολης. Ποσο του λειπει! στρεφει το βλεμμα του στο τραπεζι και το βλεπει,λαμπερον και ιριδιζον να του χαμογελαει προκλητικα. Το πιανει στα χερια του με ευλαβεια. Απο τοτε που εφυγε εκεινη ειναι η πρωτη φορα που το αγγιζει. Καθως καρφωνει την ματια του επανω του το στρεφει αργα -βασανιστικα αργα- προς τον ουρανο. Και τοτε την ειδε. Βρισκοταν εκει,ντυμενη το ενδυμα της σεληνης. Στο σωμα της,που ητανε γεματο ηλιακες κηλιδες διακρινονταν τα ορη και οι πεδιαδες της. Απο τους κρατηρες της ανεβλυζε καυτη λαβα ενω ο δακτυλιος της περιστρεφοταν αργα και ηδονικα γυρω της σαν επιμονος εραστης. Η υποσταση της ητανε αστρικης φυσεως. Τοτε την ακουσε να του λεει:

- Ηξερες ποια ημουνα. Το συμπαν ειναι τελεια φτιαγμενο και εγω βρισκομαι στο κεντρο του.

- Εσυ;

- Ναι. Στο ειχα πει. Που παει ενα αστερι οταν πεθαινει;

- Δεν μπορω να το κανω.

- Μπορεις.Εισαι ετοιμος;

Εσφιξε τρομοκρατημενος την χειρολαβη και ανοιξε διαπλατα τα ματια. Τοτε μια τρομακτικη λαμψη περασε απο μπροστα του και σκεπασε τα παντα. Το μονο που εβλεπε ητανε μπαλες απο καρβουνο με μεγεθος παραπλησιο με αυτο του ηλιου να χανουνε την αρχικη υποσταση τους και να καταρρεουνε κατω απο τη δυναμη της ιδιας τους της βαρυτητας. Τις ειδε να εκφυλιζονται μετατρεπομενες σταδιακα σε λευκους νανους. Αναριθμητες αστρικες εκρηξεις συντελουνταν μπροστα στα εκπληκτα ματια του παραγοντας αμετρητα φωτεινα αντικειμενα. Διαμαντενιοι λευκοι νανοι, ολοζωντανοι ερυθροι, μοναχικοι φαιοι, ολα μια πανδαισια χρωματων: κυανολευκο,λευκοκιτρινο,χρυσοκιτρινο,ερυθρο. Φασματα που καθως αποσυντιθονταν κομματιαζονταν σε απειρες φωτεινες δεσμες, σε μαγικες λωριδες φωτος. Τοτε ενας αστερας αρχισε να εκτινασσει απο πανω του - με απεριγραπτη ορμη- το αστρικο του υλικο στροβιλιζομενος σαν περιστρεφομενος δερβισης. Ξαφνικα εξεραγη αφηνοντας πισω του ενα τεραστιο νεφελωμα. Ο Κλαυδιος ειδε μιλουνια αστρικης σκονης να κατευθυνονται κατα πανω του και να εισβαλλουν στο σκοτεινο του δωματιο. Σμηνη μοριακων νεφων αρχισαν να σχηματιζουν γυρω του αστερια και πλανητες. Το δωματιο του εγινε τοπος υπερκαινοφανων εκρηξεων γεματο αστρικα πτωματα που ο θανατος τους θα γεννουσε ζωη. Τοτε,αναμεσα στις εκρηξεις supernova,τα νεφελωματα και τα αστρικα νεφη την ειδε να ξετυλιγεται σαν πολυχρωμο γαιτανακι. Μια μαζα απο ατομα,μορια και στοιχεια για τη συνθεση της ζωης μια "θεα των αστεριων". Πεταξε μακρια τα υπολλειματα των εκρηξεων, τα τυλιξε σε μπαλες νετρονιων και αφου τα φυσηξε μακρια του εδειξε τι ειχε απομεινει απο την ζωη του: μια μαυρη τρυπα βρισκοτανε μπροστα του,μια τρυπα που ειχε ρουφηξει ολη την προηγουμενη ζωη του και τωρα τον καλουσε μεσα της. Τα υπολλειματα της ζωης του ειχανε παρει τη μορφη της μαυρης τρυπας που εχασκε τωρα μπροστα του. "Σιγουρα δεν υπαρχει ωραιοτερος θανατος απο αυτον" σκεφτηκε και κανοντας ενα βημα μπηκε μεσα και χαθηκε για παντα. Την ωρα που εφευγε γυρισε και κοιταξε: εκεινη ειχε παρει την ανθρωπινη μορφη της και το γαλαζιο χρυσοκεντητο κιμονο της ανασηκωνοτανε ελαφρα καθως το παρεσερνε ο δυνατος ανεμος. "Τωρα ξερεις που παει ενα αστερι οταν πεθαινει". Την ακουσε να του ψιθιρυζει καθως χανοτανε στον σκοτεινο,υπεροχο θανατο του.