Μια συνηθισμενη μερα

Eκατσα στο μολο να ψαρεψω τις σκεψεις μου που κολυμπουσανε. Μερικες από αυτές ανεβαινανε στην επιφανεια και τοτε προσεξα το χρυσο λαμπυριζον χρωμα τους. αρχισα να τις λιγουρευομαι και εβαλα το καλυτερο δολωμα μου για να τις πιασω και να τις φαω. Σκεφτηκα να τις βαλω στο φουρνο και να τις αλειψω με φρεσκα χρωματα και μυρωδατα ονειρα. Εριξα μια ματια γυρω μου. το λιμανι μυριζε φρεσκοψημενη μπογια και ένα καραβι αραγμενο στο μολο επισκευαζονταν από εργατες γιατι ειχε γεμισει σιροπι δαμασκηνο και κολλαγε ολοκληρο. Τελικα το καθαρισαν, του φορεσαν τα φτερα του και εφυγε. Ευτυχως, σημερα ειχα καλη ψαρια. Επιασα μια ντουζινα αναγλυφες,χρωματιστες σκεψεις και τις εφαγα με πολύ ορεξη. Ειχα τοσο καιρο να φαω τοσο νοστιμες σκεψεις που δεν αφησα ουτε μια!