Σε πηρα στην αγκαλια μου και σε ανεβασα σε ένα μαγικο χαλι. Ανεβηκα κι΄εγω μαζι σου και απογειωθηκα σ΄ένα συννεφο εκστασης και φιληδονων ψιθυρισματων, απαλα σαν το θροισμα του φθινοπωρινου φυλλου. Τυλιξες το σωμα σου στο δικο μου και τεντωσες το τοξο της λαγνειας μου. Φυσηξες απαλα την σκονη του ερωτικου ληθαργου λουζοντας το κορμι μου σ΄ένα ποταμι από αστερια και κοχυλια της θαλασσας. Βυθιστηκες στην αγκαλια μου κι΄εγω μεταμορφωθηκα σε αιθερια γοργονα που σε παρεσυρε στον οργιαστικο της κοσμο για να ρουφηξει κάθε σταγονα του κορμιου σου. Όμως ο χρονος κυλησε στην κλεψυθρα παρασερνοντας στο περασμα του το μαγικο χαλι, τα ψιθυρισματα, τις κραυγες και τους σπασμους που διαπερνουσαν τα κυματα των οργιων μεσα στα οποια κουλουριαστηκαμε σαν πρωτογονες μορφες ζωης. Μολις η νυχτα αρχισε να ανοιγοκλεινει τα βλεφαρα της και να τεντωνεται ηδονικα θυμηθηκαμε την εντολη της νεραιδας. Aν σας βρει η πρωινη παχνη αγκαλιασμενους η αμαξα του παθους θα γινει κολοκυθα, το μαγικο χαλι θα εξαφανιστει, ο βυθος θα διαλυθει σας σαπουνοφουσκα κι΄εσεις θα βρεθειτε γυμνοι. Γι΄αυτό φυγετε από το ονειρο πριν το παραβιασει το φως του ηλιου και φωτισει τη γυμνια του παθους σας. Φυγετε ώστε να προλαβετε να φορεσετε τους ρολους και τις συμπεριφορες που σας κανουν αναγνωρισιμους σε μια ασφαλη και καλα γνωριμη πραγματικοτητα στην οποια ανταποκρινεστε με συνεπεια καθε φορα που ξημερωνει. Τα λογια της νεραιδας εσυ τα θυμηθηκες εγκαιρα. Με σκουντηξες απαλα και μου ειπες ότι πρεπει να γυρισουμε στο τζακι που κοιμομαστε συνηθως εκει που μας περιμενουν. Εγω περισσοτερο παρορμητικη και ενθουσιωδης από σενα δεν ηθελα να αφησω το μαγεμενο βυθο του ερωτα, δεν ηθελα να πεταξω από πανω μου τα κοχυλια που με στολιζαν κι΄ουτε να αφησω τα μαλλια μου να στεγνωσουν στον ηλιο της θαμπης πραγματικοτητας,τοσο θαμπης σαν την σταχτη διπλα στο τζακι που ξαπλωνω τοσο καιρο. Δεν ηθελα να αναδυθω γιατι ηξερα ότι τα τοξα της αφροδιτης θα εμεναν για παντα πισω μου. Οχι, η αναδυση μου δεν θα με αναγενουσε με τη μορφη της αφροδιτης αλλα θα με κομματιαζε σαν τον ατυχο Ορφεα που εχασε τον ερωτα του. Όμως γλυκο μου πλασμα δεν μπορω να σου αρνηθω τιποτα. Μια πρασινη φλογα τρεμοπαιζει στα ματια σου όταν σε κυριευει η λαγνεια. Σαν πρασινος δρακος που πεταει φωτιες ξεδιπλωθηκες στα αδυτα του κορμιου και της ψυχης μου διαπερνωντας τις σχισμες του ποθου μου. Γι΄αυτό σου εδωσα το χερι μου κι΄εσυ με τραβηξες κοντα σου υπενθυμιζοντας μου ότι ξημερωσε κι΄εμεις πρεπει να γυρισουμε. Το παραμυθι τελειωνει εδώ. Ευχομαι μονο η επομενη φορα που θα μας αναζητησει το ονειρο που κραταει το γοβακι για να μας μεταφερει στο χρυσοστολιστο παλατι του να μην είναι πολύ μακρια. Τοτε θα μεταμορφωθω σε μαιναδα και θα πιω το κορμι σου με χυμωδη,οργιαστικα,λαιμαργα φιλια σ΄ένα σκοτεινο δωματιο λουσμενο μονο από το δικο σου φως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου