Βρυκολακας

Καθως με πλησιασες μπορεσα να διακρινω τα αιχμηρα σου δοντια. Αυτά που ακονισες για να χωθουν βαθια μεσα στη σαρκα μου και να πιουν αχορταγα αιμα. Τα εμπηξες με ορμη στον λαιμο μου και μια σταγονα αιμα ετρεξε. Τοτε αρχισες να ρουφας το αιμα που ξεχειλιζε από μεσα μου ενώ αφηνα κραυγες ηδονης και πονου. Με καρφωναν τα δοντια σου την ωρα που ξεψυχουσα μεσα στα βογγητα μου. <Θελω να χωρεσω ολοκληρος μεσα στο σωμα σου> ελεγες και με ικετευες να σε αφησω να ξαναγενηθεις μεσα μου. Δεν μπορεσα να αντισταθω και σαν ποταμι σ’ αφησα να τρεξεις μεσα μου και να καλπασεις στα αδυτα του κορμιου μου. Εκει στροβιλιζοσουνα με ηδονικες κραυγες ενώ εγω σε γεννουσα με φωνες και ουρλιαχτα καθως εσταζα από ηδονη. Χαραξες ρηγματα στο κορμι μου,το καταβροχθισες και το αδειασες από ζωη. Ξαναγεννηθηκες είναι αληθεια, όμως εκεινη την ωρα πεθαινα εγω.