Ασυμφωνια σωματων

Δυο σωματα τριζουνε και παραδερνουνε σαν ακυβερνητα καραβια. Το ένα είναι αρσενικο το άλλο θυληκο. Μια μερα τυλιχτηκαν γυρω από το φοβο δεν γελανε πια και ουτε χαιρονται την λασπωδη υφη τους. Αρχισαν να ντρεπονται για τις καμπυλες τους, τα εξογκωματα τους, τις απιθανες αποχρωσεις τους, τους ηχους τους. Βρηκανε ανετα,μοντερνα ρουχα για να κρυφτουνε, να κουρνιασουν στις πτυχες τους, να θρονιαστουνε στις φοδρες τους, να καλυφθουνε με τις κουκουλες τους. Φορεσανε ζωνες αγνοτητας, λαστιχενια καλλυματα στους φαλλους, στενους κορσεδες, ψηλα τακουνια, πολεμικες πανοπλιες, σφιχτες γραβατες και παπιγιον. Πασαλειφτηκανε με μπογιες, μουντζουρωθηκανε με χρωματα,τρυπηθηκανε για να κρεμασουνε κρικους και σημαδευτηκανε με ανεξιτηλες ουσιες. Φτωχα σωματα είναι βεβαιο ότι πονατε πολύ ομως τιποτα δεν συγκρινεται με τον πονο της γυμνιας όταν βρεθειτε χωρις τα στολιδια και τους μανδυες. Όταν τα σωματα βγαλουν τα ρουχα δεν αντεχουν τη γυμνια τους και αρχιζουν να φορανε πεπλα παραλογισμου και ψευδαισθησεων. Ποναει το κεφαλι τους,δεν εχουνε στηση, οργασμο, μουδιαζουν,σφιγγονται,ξεχνανε τι παει να πει ικανοποιηση,ηδονη,χαρα. Εχουνε συνηθισει την στερηση,το φοβο, τον περιορισμο και η ελευθερια μοιαζει με απειλητικο εντομο ετοιμο να τους αρπαξει την σιγουρια και την ασφαλεια του περιορισμου τους. Εξαλλου και να θελουνε να χαρουνε δεν μπορουν. Γιατι δεν ξερουν πως το κανουν τωρα πια. Η χαρα τους είναι ένα κομματι μνημη που μπηκε καποτε στο μπαουλο και εμεινε εκει, σκονισμενη και αραχνιασμενη σαν αχρηστο αντικειμενο. Δυο σωματα τριζουνε και παραδερνουνε. Αδυνατουν να επικοινωνησουν και μενουν μονα σαν αψυχες κουκλες. Το ένα είναι αρσενικο το άλλο θυληκο.